Vandaag bezocht ik Klaas weer eens, hij is nu bijna 90. Vier jaar geleden schreef ik het boekje over hem. 'Ik droom nog bijna elke nacht over mijn vee', zegt Klaas. Hij vindt het ook jaren later nog moeilijk dat hij de dieren niet meer om zich heen heeft, zeker ook omdat het hem altijd een doel gaf. Zomaar een eindje wandelen, het is hem een gruwel: 'dat heeft ja geen nut'. Ergens heb ik hem altijd gegund in het harnas te mogen sterven. Ja, waarom lopen levens zoals ze lopen?
